Kusursuz, Mükemmel Aile Modeli

Minik kuzumuzu kollarımıza almadan, onunla yaşamaya alışmaya başlamadan önce nasıl hayaller kurarız değil mi...

En mükemmel, sağlıklı, mutlu bir şekilde büyüteceğizdir.  Kusursuz anne-baba olacak, tüm zararlı şeylerden sakınacağızdır.

Hep doğal şeyler ile beslenecek, kendi kendine uyumayı öğrenecek,  herşey onun psikolojisine göre düşünülecektir, ve dahası..

Gerçekte yüzyüze gelmeden asla hiçbirşeyi anlayamayız, anlamaya yaklaşırız belki. Bu düşünceye daha yakınım artık.

Bloglara bakıyorum da genel olarak olumsuz birşey anlatan yok, elbette ki sabrımızın zorlandığı, yorulduğumuz, tahammülsüzleştiğimiz dönemler olabiliyor bitmeyen annelik serüveninde.  Bu olumsuzluklar yaşanmadığından değil, minik mucizelerimize gelecekte güzel bir yaşam günlüğü verme amacında olduğumuzdan. Yoksa herkesin kuzuları eminim arada sabrını zorluyordur, bir nefes alsam, biraz uzaklaşsam dediği oluyordur. Ben çalışmaya devam ettiğim için bu hissi çok yaşamıyorum, hep özlem dolu hissediyorum, yorucu ve uykusuz geçen haftasonunun ardından anneciğimin gelmesini beklediğim nadir günleri saymazsak.

Melis ilk doğduğu zamanlarda cep telefonlarımızı onun bulunduğu odada bırakmazdık, gelen misafirler çok yakınında tutarsa sinir olurduk: ) Şimdi arabada sakinleştiremediğim zamanlarda yatışsın diye kendisine videolar izletiyorum: ) Evet zararlı radyasyonun dibinde olması tabii ki ama nereye kadar engel koyabiliyoruz ki.. Artık yattığı odada bulundurmamaya dikkat ediyoruz sadece.

Kavanoz mamaları, meyve pürelerini asla almam diyordum, bunları kullananlara da kızıyordum, kendileri yapamıyorlar mı çok mu zor sanki diye. Ama öyle bir zaman oluyor ki vermek durumunda kalıyorsunuz.

Biri gece uykumu bölse çılgına dönen, her ne kadar aralıksız uyusam da gece geç yatmış olduğumda ertesi gün hayalet gibi ve sinirli dolaşıp, evde boş ve işim olmadığı gündüz vakitlerinde bile bazen uyuyan ben Melis’ten sonra aralıksız 3-4 saat uyusam şükreder durumdayım.

Minik mucizelerimizin psikolojileri bozulmasın diye yapmayacağımız şey yok.. Neredeyse en önemsiz şeylere bile takılır oluyoruz acaba psikolojisi etkilendi mi diye: ) Sürekli vicdan azabı duyuyoruz ondan uzakta olduğumuz saatlerde, bir arkadaşımızdan birşey duysak, acaba yanlış mı yapıyorum hissine kapılarak kafamız karışabiliyor en kendinden emin olanımızın bile..

Öncesinde düşünürdüm şımarık olmayacak benim çocuğum diye, etraftaki teyzeler de der ya hep, kucağa alışmasın diye, sanırım bilincimize kazınmış bi yerlerden. Özellikle doktorum Tansu Bey’in bir lafı vardı, “herşeyi önüne sermeyin, ben zamanında yaptım rahata alıştı, zorluk nedir bilmiyor...” gibisinden.. Çok da mantıklı gelmişti hani o zaman.  Ama şimdiye bakarsak, doğduğundan beri dibimizden ayırmadığımız, sürekli kucağımızda olan, birşeyi istediğinde üzülmesin, ağlamasın diye tehlikeli birşey olmadığı sürece herşeyi eline verdiğimiz, kıyamadığımız, şimdiden şımarıklık konusunda üst seviyelerde dolaşan bir bıdığımız var: ) Önemli olan sanırım, ihtiyacı olmayan şeyleri önüne sermeyerek kıymet, değer bilmesini sağlayabilmek, başarabilirsek olumlu-iyi-güzel duygularla büyümesini sağlayabilmek.. Sevgiden aç olmasın varsın, varsın sevgi şımarığı olsun..

Eşler kendi aralarında bir yandan iyi bir ekip de olmalı, değil mi. Birimiz ayrı birimiz bambaşka davranırsak, asıl o zaman bozulmaz mı psikolojileri bizim bıcırıkların.

İşin özü, çok büyük konuşmayalım demek istiyorum, çok büyük sözler etmeyelim, herkes mükemmel olmak ister, kusursuz anne-baba olmayı hayal eder,  mükemmel okullarda okusun, en güzel eğitimleri alsın, tüm aktivitelere katılsın, erkenden bir sürü yabancı dil konuşsun filan filan.. Hangimiz biliyoruz ki, tüm bunları yaşatsak da sevgi dolu veya hayırlı veya örnek bir insan yetiştirmiş olacağız ? .. Bunların hiçbirine sahip olamayıp, gayet başarılı, zeki, yetenekli, örnek kişiler tanımıyor muyuz ? Herşey hayal ettiğimiz gibi gerçekleşmiyor..

Başarabilirsek, bol sevgi yükleyelim, bırakalım şımarık olsunlar..