..Ve 40’ımız uçar, gider..

..Ve 40’ımız uçar, gider..

Dün itibariyle 40 günümüzü tamamladık.. Annelerin, teyzelerin birçok şeyi yapmanıza izin vermeleri için tamamlanması gereken süre bitti:) Bebek akşam yıkanmaz, tırnakları akşam kesilmez, anne-bebek yalnız bırakılmaz, gece dışarı çıkılmaz gibi çoook uzayan koca listeyi geride bıraktık, tabi ben bunlara üstün çabamla çok uymadım ama yine de zordu, her kafadan bir ses çıkması..

Melis’imiz ilk doğduğu andan o kadar farklı ki, ziyarete gelenler daha çok anlıyor tabi ama ne çabuk değişiyorlar, birbirimize iyice alıştık, onun kokusu olmadan bir gün geçireceğimi düşünemiyorum. Mimikler yapmaya, bizi görmeye, gözlerini daha çok açmaya, daha sık ağlamaya başladı. Sürekli emzirme pozisyonunda vakit geçiriyoruz, günün çok büyük bölümünde. Doğru mu yapıyorum bilmiyorum ama inanın bambaşka bir bebek oluyor o an, bi süre önce ağlayan o değilmiş gibi. İlk zamanlar acaba doymuyor mu, yanlış mı yapıyorum alışacak sonra ne yaparım diyordum, şimdi bunları düşünmüyorum, çünkü o kadar ağlarken kıyamıyorsunuz ki..Sabahları çok erken saatte uyanıyor, geceleri de düzensiz şu an, bazen güzel uyuyor bazen sürekli bizi ayakta tutuyor :)   Kısaca herkesi parmağında oynatıyor minikoo:) 

Bugün benim için zor olan annemin gidişi oldu.. Gidişi derken artık sürekli burda kalmayacak, evine gitti, günaşırı gelecek ama 40 gün birarada yaşayınca o kadar zor geldi ki tarif edemem, dün geceden beri Melis’ten çok ağlar moddayım. Elim, kolum gibiydi 40 gün, Melis onun sesiyle uyuyor, o konuşunca daha dikkatli dinliyor, onun kucağında hemen uyuyordu, sabahları beraber annecimin odasına gidip, Melis’i koynuna atarak uyandırıyordum, beraber kahvaltı yapıp, sonra şarkılarla Melis’i yıkıyorduk.. Bu sabah çok acı hissederek uyandım, sanki beni uzak bir yere götürüp yalnız bırakmışlar, lohusalığım şimdi başlıyormuş gibi uç noktada bir duygusallık.. Anneme çaktırmamam da gerekiyor tabi, çünkü o da doktor ve ev işlerini bizde aklı kalmadan halletmeli, dinlenmeli.. Sonra gelecek zaten yine ama uzun süre birlikte yaşamak gibi olmayacak. Alışmam da gerekiyor muhakkak Melis’le yalnız kalmaya, gerçi annem olduğunda da yükü ona bırakmıyordum, o daha çok benim yetişemediğim ev işleri ile ilgileniyordu, yoruldu da canım benim, canımıniçi.. Bu konuyu çok uzatmayayım yoksa az sonra basıp anneme gideceğim gözleri yaşlı..

Melis’imin kıyafetleri artık ona tam olmaya başladı, en son doktor kontrolümüzde herşeyi normaldi, kilosu da gayet iyi gidiyor, doktora sorulacak uzun bir liste ile gidiyoruz zaten..Şimdilik memnunuz ama ilerde doktorumuzu değiştirir miyiz bilmem. Sorduğumuz herşeye net yanıt veriyor, aradığımızda ulaşabiliyoruz. Bence çocuk doktorları bayan olmalı, bizimki erkek, maalesef demiyorum ama sevgi gösterme ve ilgi açısından bayan olmalı diye düşünüyorum, belki bu yüzden değiştirebilirim, bakalım zaman ne gösterecek. Bu ayki aşısını da oldu miniğim, nasıl ağladı tahmin edersiniz, doktorun elinden onu nasıl aldığımı bilmiyorum, gelecek ay da Verem, Karma gibi aşıları var.

Herşey yolunda şimdilik, hergünümüz değişik, renkli, artık daha rahat kucağıma alıp kokluyorum şu an karşımda uyuyan mucizemi..