Doğum Hikayemiz...

Hoşgeldin Melis’im..

1 ay oldu minik kuzumuz aramıza geleli..

Bekleyiş, merak ve endişeli heyecanımız yerini minik mucizemizin her gün daha da büyümesini izlerken hissettiğimiz heyecana, mutluluğa bıraktı.

Herşeyi yazarak daha iyi anlatırım diyen ben, böyle bir deneyimi, mucizevi olayı nasıl anlatabilirim bilmiyorum.

05 Temmuz gününe uyanmak üzere canım annem, kardeşim ve kocimiğim ile birlikte kaldık, ( Melis’in babaanne ve dedesi Bitlis’te yaşadıklarından gelemediler, sonra gelip görecekler torunlarını) herkes sabaha dair çok heyecanlı ve endişeliydi de aslında, sanırım ben hariç, mübarek kandil gecesi olmasından dolayı Allah’ım büyük bir güç ve rahatlık serpmişti sanki üzerime, nasıl beklerim, ne yaparım derdim ki tam tersi oldu..Zaten hep söylediğim gibi Melis’im tüm bilinen kuralları yıkarak geliyordu ya, bu da onlardan biri olmalı;)

Sabah 9-10 gibi hastanede olmamız gerekiyordu, tetkikler ve yatış işlemleri için yola çıktık. Hiç beklemeden sırayla işliyordu herşey, önce odamıza yerleşip, üzerimi değiştirdik, Murat yatış işlemleri ile ilgilenirken. Sonrasında anestezi uzmanı gelip, bazı sorular sordu, tabi benim de sorularım oldu.. Epidural anestezi istediğim için özellikle kesin hissedip hissetmeyeceğim ve belden yapılacak iğnenin herkesin bahsettiği gibi kocaman olup olmadığıydı:) ki doktor gayet rahat bir şekilde evet o kadar kocaman dedi, ama siz hiçbirini hissetmeyeceksiniz diye de ekledi.. Ardından hemşireler gelip bazı formları doldurttular derken beklemeye koyulduk. Bu arada anneanneler, teyzeler, arkadaşlar da hastaneye gelmişti. Tansu Bey odamıza uğrayıp, saat 11 gibi başlayacağız dedi ki maalesef önceki ameliyatın uzun sürmesinden dolayı bu saat çok uzadı, beklemek biraz sıkıntı stres verdi, bir an önce olsun hissine döndü diyebilirim. Fotoğrafçımız da bizden bir süre sonra gelip, odadaki detayları çekmeye başlamıştı, gerçekten fotoğraf konusunu atlamayarak çok doğru bir karar vermişim, çünkü o an odada kimse fotoğrafla uğraşamaz ya da o kadar çok detayı yakalayamazdı, Ebru saolsun herşeyi çekti, çok az bir kısmını ekleyeceğim bloğumuza, albümümüz, sunum ve diğer tüm fotolar da geldi hepsi harika, süper bir hatıra olacak minik kuşumuza..

Ve nihayet odadan almaya geldiler beni, o an hissettiklerimi çok kolay anlatamayacağım, sanki yeni farkına vardım ve kafama bi balyoz yemiş gibi oldum:) Çok heyecanlıydık, doğuma Murat da katılacaktı ve sürekli yanımda olmasını istiyordum, sanki son anda bişey olur da almazlar gibi geliyordu ve sık sık nerde diye soruyordum ki ameliyathaneye geldik. Hemşireler ve doktorlar gayet eğlenceliydi, epidural anestezi yapılacak ve sonrasında Tansu Bey, Murat ve fotoğrafcı gelecekti. Epidural için öncelikle beni psikolojik olarak hazırlama çalışmalarına başlamıştı doktor:) Tek tek yapacaklarını anlatıyor ve sonrasında uyguluyordu ki herşey ayyynen dediği gibi oldu, belimi uyuşturup bir katater taktılar, iğneyi vuracakları an kalbim yerinden çıkacak sandım, çünkü doktor hiç kıpırdamaman konuşmaman gerekiyor dedi, ya farkında olmadan kıpırdarsam diye düşünüyordum ama başardım, nefes bile almadım neredeyse :)  Epidurali uyguladıktan sonra ayaklarıma kaynar sular döküldü sanki ve bir süre sonra hissetmemeye başladım, o kadar değişik bir his ki, ayaklarınızı görüyorsunuz, sonsuz bir kıpırdatma isteği oluyor ama oynatamıyorsunuz :)  Doktor, emin olmadan başlamayacaklarını söyleyerek beni rahatlatmaya çalışıyordu ve bir buz kütlesi koydu omzuma, sonra da bacağıma, dokunuşları hissediyorsunuz ama acı-ağrı hissi yok, çok garip.. Önüme bir perde gerip, herşey tamam olunca Murat geldi yanıbaşıma, giymiş önlüklerini :)  Ebru’yu sordum hemen, onu da görünce rahatladım. Ve Tansu Bey geldi, gelişi, işleme başlayışı ve Melis’in çıkışı 10 dk bile sürmedi, hemen kız mı diye sordum :)  Bu sırada Murat da herşeyi tam mı diye soruyordu canım ya.. Zaten rahat durmadı yanımda sürekli bakıyordu perdenin ardına, cesaret serptiler ona da sanırım. Sonra Melis’i yanıma getirdiler, o nasıl bir kokudur ya, mis kokuyordu, yüzü buruşuk gözleri kapalı, yavrum yaa, hemen öpmek istedim kuzumuu. Sonra alıp götürdüler ve herkesi çıkardılar:( Yalnız kalınca ve sıra bana yapılacak işlemlerde olunca, bunu bilmek biraz tuhaf oldu, içim geçti sanki ve anestezi uzmanı seni 5 dk. uyutmamı ister misin diyince hemen kabul ettim, derin bir uykuya daldım sanki, ve tatlı..

Uyandığımda herşey bitmiş beni yatağa alacaklardı, bunun huzuruyla uyandım sanki ve bir süre gözetim altında bekletmeleri gerekiyormuş, ama ben sürekli beni yukarı çıkarın merak ederler diye diye çıldırttım :) Herşeyin normal ilerlediğini görünce zaten çıkardılar, asansör açıldığında herkes kapıdaydı merakla..

Melis’imi bir süre sonra odaya getirdiler, o kadar minikti ki, o kadar masumdu ki, bu hisler tarif edilemez, hemen o an tüm endişeler beynime uçuştu sanki, nasıl bakacağım, iyi bakabilecek miyiz diye, çok karmaşık hisler, yaşayanlar anlayabilirmiş, öncesinde tahmin bile edilemezmiş, hiç tahmin ettiğim gibi değilmiş, bambaşkaymış vesair..

Eğer bir şekilde normal doğum geçekleşmeyecekse, sezaryen olacaksa kesinlikle epidural olmalı ve görmelisiniz diyorum başka bişey demiyorum :)  ki sezaryen olacaksa neden ayık olayım bayıltısınlar diyen biri olarak ve eşiniz de şahit olmalı, Can’ınızın dünyaya gelişine.. Normal doğumda önceden, sezaryen doğumda sonradan acı çekiyorsunuz, acılı geçen 2 günü anlatmak istemiyorum, çok kötü ya da fena geçtiğinden değil, kötü yanlarını anlatanlara sinir olurdum, bu yüzden ben de bahsetmeyeceğim sonuç olarak geçip gidiyor unutuyorsunuz, 2 günden sonra da dikişlerinizin acıları ve yürümek, gece sürekli kalkıp emzirmek durumunda olduğunuz için, bunlar zorluyor.. 5. Günde gayet normal ayaktaydım. Hepsi onu emzirdiğiniz anda yokolup gidiyor.. Zaten emzirirken bir yandan da bir hormon salgılarmışsınız ve bu dikişlerin vs. kolay iyileşmesine yardımcı olurmuş, nasıl bir sistemdir, düzendir bu Allah’ım..

Hastane, hemşireler, doktorlar konusunda son derece memnun kaldığımızı da belirtmek istiyorum. Geceleri hemşirelerin emzirme için verdikleri büyük çaba ve sabır, Melis’imin şu anki emiyor olma durumunu belki de onlara borçluyuz, ısrarla ve dakikalarca uğraştılar. Doktorların gün içinde sürekli ilgileniyor olmaları, diyetisyeninden tutun çocuk doktoruna kadar, sürekli takiptelerdi. Son gün emzirme, bebek bakımı, evdeki kendi bakımınız konusunda birkaç eğitim verdiler ve verdikleri eğitimlerin dökümanlarını da beraberinde paylaştılar. 2. Günü akşamı odaya özel romantik bir masa kuruldu, yemekler çok başarılıydı, anne ve babaya jestmiş:) Sabahları içecek ikramlarından, gazete servislerine kadar kısaca herşey kusursuzdu, soru sormamıza fırsat vermeden tüm detayları sundular.  Kuaför ertesi gün gelip sizi bir güzel süslüyor, fotoğraf çekimlerine hazır duruma geldik çok uğraşmadan sayelerinde, bunu da es geçmeyeyim :) Son gün nerdeyse üzülerek ayrıldım hastaneden, çünkü evde sizi gece uyandırıp, emzirmeniz için bebekle uğraşan hemşireler olmayacaktı:)

Ve sonunda evimize geldik, gelen giden misafirler, emzirme ve banyo telaşı, geceleri acaba neden bu sesi çıkardı, dur bakalım nasıl nefes alıyor, neden bir gün hızlı bir gün yavaş nefes alıyor, acaba doğru mu yatırdık, ya açsa gibi bir ton düşünceyle başbaşa kaldık..Elif Şafak’ın Siyah Süt’ünü okuyanlar bilir ki, Lord Poton dolanmaya başlıyor etrafınızda.. İyi ki annecim bizimleydi, şükür ki hala bizimle..Nasıl yetişemezler, bebek uyuyo emio, bi sürü vakit kalır derdim, asla böyle değilmiş, emzirmek o kadar uzun zaman alıyor ki ve bu minik mucizelerin keyfine göre haraket ediliyor :)  Hergün yıkıyorsunuz, gelen misafirler, evde bekleyen işler, çamaşırlar gibi birçok şeye yetişen biri şart ve bu kişi Anne olunca içiniz daha rahat oluyor.. Bu dönemde eş desteği de çok önemli, hem güzel bir bağ kurmanız açısından, hem siz yetemezken yardımcı olması açısından.. Ben geceleri annemden destek almak istemiyorum, sonuçta gündüz çok yoruluyor, gece dinlensin istiyorum, dolayısıyle Murat’ın desteğini, ilgisini gözardı edemem, yoksa zor olurdu, ben de jest olarak haftaiçi işe gittiği için minimum destek istiyorum ve elimden geldiğince rahatsız etmemeye çalışıyorum ama o yine de ben uyuyayım diye Melis’i kapıp oynuyor:)

Ne çok değiştirdi hayatımızı, babasının deyimiyle pıtırcık.

Herşeyden daha uzun ve detaylı bahsetmek isterdim, fakat mümkün değil şu sıralar maalesef zamanı iyi kullanmam gerektiğinden :)  Çok da beklemek istemedim, hisler daha tazeyken, daha iyi anlatabileyim diye hikayemizi;)

Bugün itibarıyle tam bir aylık oldu mucizemiz ve şu an karşımda mışıl mışıl uyuyor, o kadar muhtaç ki size, o kadar masum ki, kokusunu içinize ne kadar çekseniz doyamıyorsunuz.. Uyurken saatlerce izleyebilirsiniz, yüzündeki değişen mimikleri, ifadeleri.. Eskiler melekler güldürüyor ya da ağlatıyor derler ya inanıyorum buna..Evimiz bebek kokuyor, Melis kokuyor, kıyafetlerini yıkasam da geçmiyor kokusu gerçekten.  Baktıkça şükretmek geliyor içinizden defalarca, ne kadar şükretseniz az.. Şu zamanı yaşayabilecek miyim, geçecek mi, nasıl olacak derken herşey bitti ve yeni hayatımız çoktan başladı, bir an önce iyice ele avuca gelsin, tepkiler versin, kahkahalar atsın istiyoruz. Evde sürekli aa baş şöyle yaptı, şunu yaptı diyerek, habire fotoğraf çekiyoruz:)

Fırsat buldukça Melis’li zamanlarımızı, deneyimlerimizi, yaşadıklarımızı, hislerimizi paylaşmaya devam etmek istiyorum, güzel tecrübe ve tavsiyelerinizi paylaşmanızı da...

( Bu arada minişimizin ilk fotosu : http://www.acibadem.com.tr/eBebekDetay_ora.asp?BebekId=41511 )

Sevgiler..