3 Yaş Krizi, Serzeniş, Bir Medet vs..

Hayatımın en önemli tecrübesinde, annelikte, sanırım bu zamana kadarki en zor dönemden geçiyorum. Her dönem, her yıl, zorluk/kolaylık dereceleri değişiyor ama bu dönem niçin zor diyorum; sabırlı sakın yapılı biriyken bazen bir canavara dönüştüğüm için, dışarda öfke krizine girmiş bir anne gördüğümde söylediklerimi hatırladığım, şu an kendimi kontrol etme aşamasında bocaladığım için..

İletişimin bakışla, dokunmakla, hissetmekle sınırlı olduğu ilk yıl, terrible two ile tanışılan ikinci yıl sonrası bizde üçüncü yıl gerçekten horrible three seviyelerinde!.. Durum her an böyle değil, herhangi bir şeye takıldığında böyle. İşte o an ne yapsanız ikna olmayan bir minik canavar duruyor karşınızda, iletişim kurma yolu sadece ve sadece ağlamak oluyor, uzun sürdüğünde sinir krizine dönüşüyor, gözleri, hali, tavrıyla bambaşka bir çocuk oluyor. İşte bu aşamada bildiklerimi uygulamakta güçlük çekiyorum. Dışarıdan dinlendiğinde çocuk bu, geçecek, şöyle davran, böyle davran diyen seslerle çok karşılaşıyorsunuz, ancak yaşadıklarınıza tanık olması lazım insanların sizi anlaması için, daha doğrusu anneler en iyi anlayabilecek olan, öyle değil mi ?

Normalde yaşına göre gayet akıllı, hafıza konusunda şaşırtıcı, sosyal, dışa dönük bir çocuk olmasına rağmen, konu istediği bir şeye ulaşamamak olduğunda, bu bir nesne olabilir, birşeyi yapmak, gitmek, herşey olabilir, o an hayattan kopuyor. Evet denedim; konuşmayı, hislerini ona anlatmayı yani aynalamayı, tepkisiz kalmayı, tepki göstermeyi, ceza vermeyi, kendi haline bırakmayı, hiçbirinde sonuca ulaşamadım, yol katedemedik, durum aynı. Pedagog’a götürmeyi düşündüm ama sonuçta bu her gün yaşanan ya da sürekli olan bir durum değil, öyle olsa zaten bence koşulsuz şartsız tedavi şart. Ama anlık yaşanan ve sık olan bu krizlere karşı neler uygulamamızı söyleyeceklerini biliyorum. Faydası tartışılır belki ama ben çok etkisi olacağını düşünmüyorum. Peki ne yapmalıyım ? Bir yerlerde eksik, yanlış birşeyler var ? Bir gün bir yazı okuyorum, bir olaya tanık oluyorum evet diyorum bundan sonra şöyle davranacağım, uygulayamıyorum ya da hangisinin doğru olduğuna karar veremiyorum.. Kreşe vermek belki çözüm olacak ancak benim bu konudaki düşüncelerim biraz katı ve farklı, yani henüz erken olduğu düşüncesindeyim Melis için, bu ayrı bir yazı konusu.. E bunu da eledik, ne çözüm kaldı geriye ?

Yetememek ya da yetersizlik hissi fena bişey, en iyi çalışan anneler bilir. Ki ben bunu çok yaşamamıştım çünkü ilgi konusunu abarttığımı düşünürdüm, iş saatleri dışında tüm hayatım Melis. Bana fazla düşkün, haftaiçi geç saatlerde eve gelmediğim için tüm vaktim onunla, deliler gibi oyun oynuyoruz, kitap okuyoruz, çıldırıyoruz, eğleniyoruz. Haftasonu aman nereye hangi aktiviteye götürsek diye şaşırıyoruz, haftaiçi sitedeki yaşıt arkadaşlarıyla birarada olmasını sağlıyoruz. Sanırım asıl sorunumuz bu, fazla ilgi, fazla vermek.. Bir oyuncak istediğinde hemen önüne koymamak, biraz kendi başına oynayabilmesini sağlamak, kriz anlarında sakin kalmak, belki bazen minik cezalar vermek, koştur koştur büyütmemek gerekli belki, ama hangimiz /kaçımız yapabiliyoruz bunları ? Ebeveynlerin kararlılığı, kişiliğiyle de bağdaştırıyorum ben bu sonuçları, yani şahsen fazla duygusal ( tipik Balık burcu anne), hemen ufacık şeylerle dertlenen biri olunca, bu karmaşalarım normal sanırım ?

Desteğe ihtiyacım çok, birinin bana bunu yap demesine, kesin çözümlere, psikolojisinin altında yatanları bulmaya.. Her yaşın kolaylığı ve zorluğu çok, kolaylıklarından dolayı hafiflediğim doğru ama zorluklara düşünce fazla ağırlaşıyorum.. Yorgunum..

Öyleyse önerilerinizi, hikayelerinizi, mutlu sonlarınızı bekliyorum :)

Mutlu anneler ve dolayısıyle mutlu çocuklar olsun hayatta, gündemde hep kara şeyler okurken bu aralar, nacizane bir umut benimki..