TARIHE NOT : Melis’in Anne Sütüne Vedası.. / 05.06.2014

Aylardır kafamda büyüttüğüm, nasıl bırakacağız, acaba erken mi diye bir sürü soruyla boğuştuğum konu Melis tam 23. ayını doldurduğu gün sonuca ulaştı. Henüz hüzünlüyüm, evet, bitse de kurtulsam dediğim bir durum olmadı çünkü hiçbir zaman benim için. Çok bunalttığı, gece bile uyanıp aradığı durumlarda sıkıldım belki ama yine de dünyanın en eşsiz duygusuydu.

Bu hissi yaşamayanlar için anlaşılması güç biliyorum. Çok farklı bir bağ, tarifsiz bir huzur miniğimle yaşadığım, artık başka paylaşımlarla devam edecek bağımız.

Benim kuzum büyümüş meğer, her dediğimi, hissettiğimi anlamaya başlamış. Mutluyum, her geçen gün yeni heyecanlar yaşattığı için ama içim de acıyor arada, bazı şeyleri yeniden yaşamayacağımız için. Bu yüzdendir ki, kıymetini bilin paylaştığınız, yaşadığınız her anın..

                                     

İşten eve geldiğimde peşimde dolanan, hemen kucağıma oturup keyif yapan meleğime uzun süredir söylüyordum, sütler bitiyor, sen büyüdün gibi şeyleri ve anneciğimin de yine “aaa emme artık, çok kötü, sen kocaman oldun” dediği günlerden birinde ben de “Melis bak emme, yanarsın” dedim, tam 23. Ayının dolduğu 5 Haziran akşamında, Melis sarıldı, baktı, güldü, sanki büyük insan, sanki o an herşeyi anlıyormuşcasına, kapattı ve emmedi. Halbuki ben tarih belirleyip, sonrasında erteliyordum, nasıl olacak, çok ağlayacak diye inanılmaz bir stres içindeydim. Doğum günü gelmeden ve en önemlisi tatile gitmeden önce kesmeliyim diye düşünüyordum. O gün hiç emmedi meleğim. Ertesi sabah evdeydim, normalde kahvaltıyı zor hazırlarım, bacağımdan tutar, otur otur derdi, o demeden ben onu kucağıma aldım, yine baktı ve “üf, üff” dedi emmedi. Sonraki gün hep dışardaydık, aramadı, eve geldiğimizde yine aynı tepkiyi verince, tamam sanırım artık bitti dedik. Melis çok ağlayacak diye düşünürken, tam tersi oldu. O duygulu ve gözü yaşlı halime şaşkınlıkla baktı, beni gıdıklamaya başladı. İnanır mısınız, benim kuzum beni teselli etti neredeyse.

Hiç hazır değilmişim aslında. Ama faydasının olmadığını, belki bu sayede iştahının biraz artacağını düşünerek ben de kendimi teselli ediyorum. Umarım öyle olur. Bu sıralar arka dişleri yüzünden çok sancısı var, bu son birkaç gündür de inanılmaz huysuz, kuvvet aldığı, huzur bulduğu şey artık yok, bunun etkisi büyük.

Doktorumuz hep 18. Ayında artık bırak bence derdi, ama hazır değilsen 2 yaşına kadar emzirebilirsin diyordu. Ben ise 18. Ayda bırakmayı hiç düşünmedim. Etraftaki “aaa hala emziriyor musun, çok zor olacak büyüdükçe bırakmak” sözlerinden de hiç etkilenmedim, devam ettim. Çalışan anne olunca, bütün gün uzak kalıyorsunuz zaten, mahrum bırakmak istemedim sanırım erkenden. Birkaç ay öncesindeki çok bağımlı halleri, gece bile emdiği zamanlarda asla bırakamaz Melis, çok zor olacak diye düşünüyordum, hatta deneyimli arkadaşlarım birkaç gece mahvolacaksınız, seni görmemeli, vs vs gibi bilgiler paylaşıyordu. O yüzden bu konu aklımda fazla büyümüştü ki, krizsiz atlattık ! Hala inanamıyorum.

Beni annelikle tanıştıran meleğim, ilk göz ağrım, ne kadar sancılı günler geçirsek de, uykusuzluklara, yorgunluklarıma rağmen onunla geçirdiğim her an herşeye bedel.. En yakın arkadaşım benim o artık!

Bu blog haricinde onun için yazdığım bir günlük demeyeyim de, direk ona özel olan hislerimi, ilklerini, yaptıklarını anlattığım bir defterimiz var. Yıllar sonra keyifle okuyacağını hayal ettiğim. Bu konuyla ilgili de söylemek istediğim ne çok şey var ona..

Tuhaf, karışık hisler içinde bir hikayeyi geride bıraktık..

Hiçbirşey düşündüğünüz, planladığınız gibi gitmeyebiliyor, bazen zor da olsa akışına bırakın.

Sevgiler.